BUGUN BİR SÖZ VERDİM KENDIME -2

        Bugün kendime yine bir söz verdim. Daha önce verdiklerimden farklı gelmişti oysaki.Bu sefer tamam dedim  yapacağım. Olmadı , diğer verdiğim sözlerin arasında kayboldu. Kalabalığa karıştı  o ses
karmaşasının arasında , tutunmaya  tutmaya çalıştım ama olmadı işte.Şimdi durdum düşündüm çoktan beynimin dehlizlerinde kaybolmuş bile  anımsamıyorum. Bir iki neydi acabadan sonrasındada çok düşünmedim. Yıl geçti anımsattı kendini , hani hiç beklemediğiniz bir anda  saçma bir sokak köşesinde  karşılaştığınız adını anımsamadığınız eski bir tanıdık gibi – Merhaba dedi . Çok içilen bir gecenin sonuydu sanırım. Kendim kokumdan iğrendiğim leş gibi alkol kokusunun  sigara ve kusmus kokusuyla karıştığı boktan bir gecede.  

      Zamanında verdiğiniz bir söz şekil bulabilirmiydi ? evet bulabilirmiş bende   sonradan öğrendim.  Kendi kusmuğumda boğulmaya yakın olduğum  bir gecede dediğim gibi, yine bir alo ve vicdan  bir omuz zor taşınan bir beden ceset ağırlığında ve sabahına bir not başucumda “ Beni bir daha arama “  Bugün bir söz verdim kendime

 – ONU ASLA ARAMA …

BİR SÖZ VERDİM !!!

 

Bazı başlangıçlar zannettiğimiz gibi değildir herzaman. Bitişlere doğan güneşlerin sonunda geceler olur. Tik taklar  en nihayetini bulur. Anlamlı olan başlangıçlar değildir bitişlerdir, anlamdıransa senin baktığın yer.

 Zaman akıcımıdır kalıcımıdır ?  Kalıcı değilse nedir bıraktığı derin hüzün, hüzün izlerimi ? Kumdaki ayak izleri gibi rüzgara yakalanabilirler mi?  Yoksa  betondaki iz gibi üzerine yeni çimento dökülmesini mi beklemek gerekir. Yüzündeki yara izimi acıtır daha çok ruhundaki bitişlerin sanrısımı? Şimdi burada ne bitişler ne başlangıçlar  önemlimi gerçekten?

 

Birilerinin gezegeni olup yıllar sonrasının  mı yıldızı olmalısın  yoksa birden kendin mi aydınlatmalı ?

Bunun sözünü verebildiğinde kendine ben ışıldayan bir gezegende olabilirim ne geçmişle , ne gelecekle , işte tam şu anda  bu zamanda.